
این رقص نیز یکی از رقص های قدیمی و با اصل و نسب میباشد. این رقص در مناطق مختلف آذربایجان دارای طرفدارانی میباشد و معمولا رقصی نزدیک به کمیک می باشد و به صورت طنز واره ایفا می شود.
معمولاً این رقص را زنان و مردان آذربایجانی که کمی سن و سالشان بالا می باشد، ایفا میکنند.
این رقص را هم میتوان دو نفره انجام داد و هم به صورت دسته جمعی.
منشا این رقص برگرفته از داستان های طنز می باشد. معمولاً این رقص را برای شوخی کردن ایفا می کنند.
زادگاه این رقص قره باغ می باشد و آهنگ این رقص را فردی به نام صونا که بانویی آذری زبان که خود اهل قره باغ یکی از مشهور ترین مناطق آذربایجان میباشد، تالیف و نواخته است.
این رقص دارای نام های دیگری به نام جیران بالا و قاچای بالا می باشد ولی نام خالاباجی بین این سه اسم بیشتر معروف می باشد.
این رقص نیز یکی دیگر از رقص هایی می باشد که در زمینه حماسه و پهلوانی ایفا می شود و معمولاً این رقص را ورزشکاران و قهرمانان ایفا میکنند و در آن یادی میکنند از قهرمانان افسانهای.
آهنگ این رقص با ابزارآلاتی مانند دهل و سورنا نواخته می شود.
این آهنگ در ابتدای شروع، آرام می باشد ولی رفته رفته تندتر میشود و با یک ریتم تند این رقص به پایان خود می رسد.
مکانی که برای ایفای این رقص، انتخاب میکنند زورخانه ها و مکان هایی می باشد که ورزشهای باستانی در آن انجام می گیرد.
این رقص به خاطر حرکات تند و مهیج که در انتهای آن دارد، باید افرادی به ایفای آن بپردازند که دارای قدرت بدنی و چابکی بالایی باشند. بنابراین قهرمانان و ورزشکاران هستند که اکثراً به ایفای این رقص میپردازند.
رقص کوراغلو نیز از رقص های قدیمی و کهن اهالی آذربایجان می باشد و در این رقص آهنگ نواخته شده با سورنا و دهل بسیار بلند می باشد و افراد با توجه به صدای بلند این آهنگ، ناخودآگاه به اجرای حرکات سریع و تند می پردازند.
این رقص در واقع از رقص های جنگ و جنگاوری میباشد.
این رقص نیز از رقص های حماسی به شمار می آید. از آنجایی که نام این رقص به نام شمشیری عربی و مربوط به کوراوغلو، به نام میصری نام گرفته شده است و حماسی و جنگی بودن این رقص را به افراد اعلام می دارد.
این رقص از رقص های قدیمی اهالی آذربایجان می باشد که از زمانهای کهن توانسته است برای خود طرفدارانی را جذب نماید.
آهنگی که برای این رقص نواخته میشود، شبیه آهنگ مارش میباشد و غالباً توسط عاشیق ها آذربایجانی نواخته می شود.
این رقص را باید افرادی انجام دهند که که از قدرت بدنی و سلامت جسمانی برخوردار باشند، چرا که حرکات مربوط به این رقص کمی دشوار میباشد و افرادی که این رقص را انجام میدهند باید آن را به صورت حرکات فشرده و مغرورانه انجام دهند.
از آنجایی که حرکات سنگین این رقص را هر فردی نمی تواند انجام دهد، بنابراین افراد با ویژگیهای خاص و دارای سلامت جسمانی می توانند به ایفای آن بپردازند.
حرکات مربوط به این رقص بسیار جذاب و جلب توجه کننده است و افراد بیننده مجذوب این حرکات میشوند.
این رقص را بیشتر در شکی، زکاتا و قره باغ انجام میدهند.
این رقص جزو رقص های مردانه اهالی آذربایجان می باشد و معمولا شمشیر به دست به ایفای آن می پردازند.
رقصی معروف از رقص های آذربایجانی می باشد که در بین افراد بسیار شناخته شده می باشد. این رقص را معمولا بانوان آذربایجانی انجام میدهند. آهنگی که برای این رقص نواخته میشود نیز از آهنگ های معروف می باشد.
این رقص از رقص هایی میباشد که از قدیم الایام تا به امروز دارای طرفداران بسیاری می باشد.
رقص آی بری باخ، در مناطق آغدام بیشتر از دیگر مناطق آذربایجان، مشهور و معروف می باشد و به ایفای آن پرداخته میشود.
این رقص را معمولا در مراسم جشن و عروسی انجام می دهند و از با اصالترین درقص های آذربایجانی می باشد که جزو رقص های محلی و فولکلوریک مردم آذربایجان دسته بندی شده است.
اجرای این رقص در منطقه شکی به صورت محلی و با پوشیدن لباسهای محلی انجام می گیرد.
رقص آی بری باخ به قدری طرفدار دارد که علاوه بر گسترش یافتن آن در همه شهرهای کشور آذربایجان به تبریز و دیگر مناطق آذری زبان ایران نیز کشیده شده است و از طرفداران بسیاری برخوردار می باشد.
ریتم این رقص به صورت آرام می باشد و افراد با آرامش تمام باید به ایفای این رقص بپردازند. این رقص را هم میتوان به صورت انفرادی انجام داد و هم به صورت گروهی و هر کدام از این دو نوع روش رقص آی بری باخ می تواند برای بینندگان جذاب باشد. افرادی که به این رقص می پردازند باید حرکات رقص خود را با آهنگی که نواخته میشود، هماهنگ نمایند تا رقص آنها هرچه بیشتر جذاب شود.
به گفته برخی، رقص آی بری باخ را در گذشته به صورت رقص یالی انجام می دادند.
اهالی آذربایجان معمولا برای این رقص، لباس خاصی می پوشند. این لباس ها به صورت لباس های رنگ شاد و یکدست می باشد و به رقص جذابیتی دو چندان میبخشد.
آموزش رقص آذربایجانی و لزگی در تبریز